Dla jednych święto pracy, a dla mnie to wspomnienie jednego z najlepszych harmonijkarzy ustnych z Chicago. Gdyby żył – dziś obchodziłby swoje 88 urodziny.
Little Walter – a właściwie Marion Walter Jacobs urodził się 1 maja 1930 roku w Marksville w Louisianie – choć niedawno odkryte dane ze spisu ludności sugerują, że mógł urodzić się wcześniej, być może już w maju 1925 r.
Wychowany w Rapides Parish w stanie Luizjana, gdzie nauczył się grać na harmonijce. Porzucił szkołę i w wieku 12 lat opuścił wiejską Luizjanę i podróżował, pracując dorywczo i bawiąc się na ulicach Nowego Orleanu Memphis, West Helena, Arkansas; i St. Louis. Swoje umiejętności muzyczne doskonalił nie tylko w grze na harmonijce ale uczył się też gry na gitarze grywając ze starszymi bluesmanami, w tym Sonny Boy Williamsonem II , Sunnyland Slimem , Honeyboy Edwardsem i innymi.
Przyjeżdżając do Chicago w 1945 roku, od czasu do czasu znajdował pracę jako gitarzysta, ale przyciągał znacznie więcej uwagi do swojej perfekcytjnej i dynamicznej gry na harmonijce. Według Floyda Jonesa, pierwsze nagranie Little Waltera było niepublikowanym nigdy demo nagranym wkrótce po tym, jak przyjechał do Chicago. W nagraniu tym Walter grał na harmonijce z towarzyszeniem gitary Jonesa. Jacobs, który podobno był sfrustrowany tym, że jego harmonijkę zagłuszają gitary elektryczne, przyjął prostą, ale wcześniej nie używaną metodę: wsunął mały mikrofon w dłonie wraz z harmonijką i podłączył mikrofon do systemu nagłośnieniowego pod wzmacniacz gitary. W ten sposób mógł głośnością konkurować z całym zespołem i odkrył zupelnie nowe brzmienia harmonijki ustnej.
Pelnymi garściami z jego spuścizny muzycznej czerpią do dziś harmonijkarze z całego świata.
Zmarł przedwcześnie 15 lutego 1968 r. w Chicago, w mieszkaniu swojej dziewczyny w dość tajemniczych okolicznościach po awanturze w pewnymn barze, choć oficjalnie przyjęto, że zgon nastąpił z przyczyn naturalnych.
Jego ciało zostało pochowane na cmentarzu św. Marii w Evergreen Park w stanie Illinois w dniu 22 lutego 1968 r. Grób pozostawał nieoznakowany aż do 1991 r., kiedy to dwaj fani Scott Dirks i Eomot Rasun zaprojektowali i zainstalowali na nim tablicę.
Został wprowadzony do Blues Hall of Fame już w roku jej powstania, tj. w 1980, a w 2008 znalazł się w Rock and Roll Hall of Fame.
wideo za: http://www.dust-digital.com/
Nie, nie wiem wszystkiego o kotach, ciągle się uczę (naprawdę ten zwrot zawsze będzie mi już przypominał pana prezydenta?!?). Ostatnio przeżyłem ciężki zawód bo oglądając film na temat mowy ciała kota odnotowałem, że ponad połowa filmiku poświęcona była ogonkowi. Czyli tej części komunikacji, która nam z Lili totalnie odpadła. Wraz z jej dumnym futrzastym zakończeniem. Nic to!
